To była najkrwawsza niedziela w dziejach narodu polskiego. W trwających od początku wojny do roku 1947 zbrodniach ukraińskich na Polakach – bez wątpienia aktach ludobójstwa – zginęło męczeńską śmiercią ok. 150 tys. Polaków z Kresów Wschodnich. Nikt z żyjących nie ma moralnego prawa do przebaczania zbrodniarzom w imieniu tych, którzy przed śmiercią przeżyli nieludzkie męki. W imieniu niewinnych dzieci zabijanych na oczach rodziców. Niech będą na wieki przeklęci Stepan Bandera, Dmytro Doncow, Roman Szuchewycz i ich pomocnicy w zbrodni. Niech zamilkną ci, którzy dla politycznej poprawności i fałszywie rozumianych stosunków dobrosąsiedzkich chcą zabić pamięć o zbrodniach, choć tylko ta pamięć nam pozostała. „Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary” – głosi napis na Pomniku Ofiar Ludobójstwa na Kresach, na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Na większości zbiorowych mogił do tej pory ani władze polskie, ani ukraińskie, nie postawiły nie tylko pomnika, ale i nawet krzyża. Cała sprawa ludobójstwa otoczona jest zmowa milczenia [...]. Na Ukrainie gloryfikuje sie zbrodniarzy i stawia sie im pomniki we Lwowie, Stanisławowie, Tarnopolu i wielu innych miastach.
